از سلسله پستهای مرتبط با سریال‌بینی دو سریال خوب بجز لاست Prison Break و FlashForward هستند. امروز براتون از FF می‌نویسم و بحث طولانی‌تر راجع‌به سریال فوق‌العاده PB رو می‌گذارم واسه دفعه دیگه.
یه چیزی که توی این مدت یاد گرفتم اینه که یک سریال رو نباید مثل یک فیلم نقد و بررسی کرد، باید چندین قسمتش رو باهم نقد کرد؛ چون قاعدتاً در یک یا چند قسمت سریالها ممکنه که هدف و تم کلی داستان دست بیننده نیاد. پس این نظرم در مورد FF که الان فقط 10 قسمت از اون پخش شده شاید منصفانه نباشه.
تکلیف FF که روشن هست، از همون اولش با سناریوی علمی-تخیلی شروع شده و سعی می کنه جذابیت شبیه لاست رو در متن سریال ایجاد کنه. هزینه بسیار زیادی که برای قسمت اول این سریال نشان‌دهنده این است که دست‌اندرکاران این سریال به دنبال جذاب‌تر کردن این سریال دارند و در ادامه می‌بینیم که 9 قسمت بعدی آن از چنین هزینه‌هایی خبری نیست. واسه من دیدن سریال فقط به خاطر جذابیتش ارزشی نداره و من ترجیح می‌دهم، زمانی رو که صرف سریال می‌کنم به اندازه حداقل ناچیزی مفید باشه و چیزهای تازه‌ای واسه یادگیری به‌جز اصطلاحات انگلیسی داشته باشه.
واضح است که FF به گرد پای لاست هم نمی‌رسه، بعد از سه چهار قسمت یک حالت کرختی و خسته‌کننده پیدا کرده و فقط یک چیز دارند سر هم می‌کنند که به خورد مردم بدهند. من قصد ندارم این سریال رو با لاست مقایسه کنم (چون اصلاً در حد اونی نیست که قابل مقایسه باشند) اما خودشون خواسته‌اند که چنین چیزی رو القا کنند و شاید بتونند بینندگان بیشتری رو جذب کنند. یکی از این دلایل روشن، استفاده از دو بازیگر لاست (پنلوپه و چارلی) که هر دو نقش برجسته‌ای در لاست نداشتند، هرچند چارلی چندین قسمت نقش مهمی داشت و مخصوصاً توی قسمت اول لاست میگه: "Where are we" فقط من با همین یه جمله‌اش که حس فوق‌العاده‌ای به بیننده میده، خیلی حال کردم.
بگذریم. اما FF با لاست قابل مقایسه نیست و لاستی که تا 30-40 قسمتش با هیجان و با ایجاد معماهای زیاد به شدت جذاب بود و هر بیننده‌ای رو میخکوب می‌کرد اما FF توی همین چند قسمت مونده و تازه بعد از پخش 10 قسمت از فصل اول اون انگار به بن‌بست رسیدند و پخش اون متوقف شده. خداییش معلوم نیست این داستان ع-ت رو چطور می‌خواهند به سرانجام برسونند، آدم فکر میکنه که نویسنده‌هاش ایرانیند، نه برنامه‌ریزی نه خلاقیتی ، هیچی. ایده اصلی هم که مربوط به یه کتابه علمی تخیلی به همین اسم است که N ساله پیش نوشته شده .
اما همش نکته منفی نیست، نکته مثبت هم داره. زیاد هم داره و اگر لازم به مقایسه با لاست نبود می‌گفتم سریال فوق‌العاده‌ای است. اول خود داستان سریال هست که همونطور که از اسمش پیداست در مورد دیدن و دانستن آینده است. فیلم The Butterfly Effect که قبلن توی وبلاگم در موردش نوشته بودم شبیه به این هست. بازی با سرنوشت و بحث جبر و اختیار که تا اونجایی که یادم هست فلاسفه و از جمله ابوعلی‌سینا بحثهای زیادی روی این داشتن و بازهم در این سریال مطرح شده که نشان می‌دهد موضوع مهمی برای بشر است، حتی همین الان در قرن 21ام. و بنظر می‌رسد که این سریال قصد دارد اختیار که حق واقعی انسان و نوعی آزادی است را به یاد آدمها بیاورد، آدمهایی که این روزها در کار و زندگی غرق هستند و شاید بعضی وقتها یادشان برود که کی هستند و چه حقی دارند و بر اساس این حق چه وظیفه‌ای. اینکه شاید چیز نوشته شده‌ای وجود ندارد که سرنوشت شما را رقم بزند، فقط دنیا هست و قوانینش ؛ دیگه همش به خودتان بستگی دارد و تصمیماتتان. با این وجود سریال به اندازه‌ای جذابیت داره و صحنه‌های معماگونه در آن گنجانده شده است.
در قسمت 7 جایی Al Gough تصمیم می‌گیرد خودکشی کند تا آینده را تغییر دهد، هرچند بنظر می‌رسد او کم آورده است، اما نوعی تصمیم است، هرچند نه چندان عاقلانه ، اما او تصمیم می‌گیرد آینده‌اش را هرچند منتهی به مرگ باشد، خودش انتخاب کند. اگرچه بعضی موقع‌ها شده است به نظر برسد نوعی تسلیم‌شدن باشد. زندگی است و آدم و جنگها و پیروزی‌ها و تسلیم‌شدن‌هایش، حتی گاهی تسلیم نوعی پیروزی است!!
و نکته دیگری که به ذهن من می‌رسد استفاده از موسیقی عادی است که شاید اغلب مردم گوش می‌کنند و من این موسیقی‌ها را دوست دارم. در پایان این پست یکی از آنها را آپ‌لود کرده‌ام.
قسمت دهم سریال خودش دچار Flashforward شد و در حالی که شبکه اصلی abc این قسمت را با یک هفته تأخیر پخش کرد اما یک شبکه استرالیا اون رو همون هفته پخش کرد و فیلمش روی اینترنت قرار گرفت. در ضمن توی همین قسمت آخر شهره آغداشلو نقش مهمی ایفا میکنه و در معرفی اون از جمله زیر استفاده کرده بود:
guest starring : Shohreh Aghdashloo
که جالب بود؛ و باز جالب بود در همین قسمت چندان برخورد مناسبی با ایرانی جماعت نکرده و یه جوری عین تروریستها به ایرانی‌ها نگاه کرده، از این حرکتشون خوشم نیومد، مگه ما نمی‌گویم ا.ن نماینده مردم ایران نیست، ای فیلم سازان، وقتی بازیگر ایرانی رو اینطور معرفی می‌کنید، پس دیگه این چه کاریه؟ این کار رو با ماها نکنید.
و نکته پایانی اینکه لهجه بریتیش در این سریال بسیار جالب توجه است و من که زیاد با این لهجه میانه خوبی ندارم و آمریکن رو به بریتیش ترجیح می‌دهم این لهجه مرا آزاد می‌دهد؛ خوشم نمی‌آید حتی فیلمی ببینم که در آمریکا ساخته شده اما اینقدر لهجه بریتیش داشته باشد. وقتی فیلم ساخت انگلیس باشد مشخص است که چه لهجه‌ای دارد و مثلاً وقتی فیلم Atonement رو میبینی حتی از لهجه آن هم لذت میبری اما فیلمها و سریالهای آمریکایی با این همه لهجه بریتیش آزار‌دهنده است. واقعاً آمریکایی‌ها خوششون میاد واسشون سریال بسازند با لهجه بریتیش؟مثل اینکه واسه ما سریال بسازند با لهجه افغانی:دی.
0 نظر:
ارسال یک نظر