پناهگاه

خدا جون!
یه روزگاری بود که بندگانت وقتی از همه‌جا ناامید می‌شدند،
دستشون از دنیا کوتاه بود،
بهشون ظلم شده بود و جایی نبود برای دادخواهی که به آن مراجعه کنن و حقش رو بگیره،
وقتی دلشون تنگ می‌شد و کسی کنارشون نبود تا درد و دلش رو گوش بده،
وقتی تنها بودند و اطرافیانشون همه جور آزار و اذیتش می‌کردند،
وقتی گرسنه بودند و شبها بدون اینکه در طول روز چیزی خورده باشند سر به بالین می‌نهادند،
وقتی کسی نبود که دستشون رو بگیره و از مهلکه‌های تنگ زندگی نجاتشون بده،
وقتی کسی کنارشون نبود تا ازشون مراقبت کنه و دست نوازش روی سرشون بکشه،
وقتی در بیابان برهوت و دریاهای بیکران گرفتار می‌شدند و هیچ یاری‌دهنده‌ای نداشتند،
وقتی گرفتار خودکامگی‌های حاکمان ظالم بودند،
وقتی تهمت‌های اطرافیانشون رو تحمل می‌کردند و برای رضای تو کارهاشون رو پیش می‌بردند،
وقتی گرفتار خدایگان دروغین و بت‌های خیالی می‌شدند،
وقتی به سرزمین و خانه‌هایشان تجاوز می‌شد و همه زندگی خود را در آتش جنگ سوخته می‌دیدند،
وقتی تا دم مرگ می‌رفتند ولی از ایمان و اعتقادات‌شون کوتاه نمی‌آمدند،
.
.
.
و و و ...
دست به درگاه تو بلند می‌کردند و به دین و مذهب تو تمسک می‌جستند و با تو راز و نیاز می‌کردند و از گرفتاریهای و رنج و عذابهایی که متحمل می‌شدند به تو پناه می‌آوردند.


اکنون از دین و مذهب منتسب به تو و دینداران و مسلمان و بندگان «مخلص» منتسب به تو، باید به کجا پناه آوریم؟


آریا آرام‌نژاد - علی برخیز